Бул ооруканага капысынан келип калгам

«Нарын шаарындагы медициналык окуу жайды бүтүргөм. Республикалык психиатриялык ооруканага кызыгуу менен келип, ошол бойдон иштеп жатканыма 24 жылдын жүзү болду. Алгачкы күндөрү ар кандай оору менен келгендерди көрүп, абдан жүрөгүм ооруду. Бейтаптардын абалын көрүп, жардам бергим келди, бейтаптарга таттуу нерселерди алып барган күндөрүм көп эле болгон. Ийне сайып жатканда көп учурда жакшы сөздөрдү айтып, мактап, айыгасыз деп сооротчумун.
Психикалык жактан жабыркаган адам коомчулукка коркунуч келтиргени бул — оорусу кармаган учурда кулагына үн угулса же көзүнө көрүнсө кол салышы мүмкүн. Бирок, алар коомго коркунучтуу эмес, жөн гана жардамга муктаж деп ойлойм. Муктаж дегенимдин себеби, алар адамдардан жылуу сөз, жакшы мамиле күтүшөт».

Бейтаптардын ыраазычылыгы

«Ооруканада жаткан бейтаптар мен келгенде сүйүнүшчү, анын себебин сурасам «сен бизге жагасың, жакшы сөздөрдү айтасың» дешчү. Мына ушул дагы мага дем-күч берип, иштешиме жардам берди. Жумуштун оорчулугун деле байкаганым жок, балким убагында жаш болуп сезилген эместир. Көп учурда бейтаптар үйүндөгүлөрдү же жолдошун жамандап келишет, бизди урушат. Айрым учурда карыган кемпирлерди балдары таштап кетишет.

Жаш кызы же баласы ооруканага жатып калган ата-энелер ыйласа аябай жүрөгүм оорүйт. Айла жок, мунун баары оорунүн айынан. Дары-дармек ичип, дарылоо курсү башталганда өзүнө келе башташат. Биз дарыгердин айтканын аткарабыз. Ар бир бейтапка жекече мамиле кылабыз. Анткени кээ бири эч кимди жактырбайт, урушкусу келип турат, эпилептик талма оорусу бар бейтаптар кек да сакташат.